به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ عصر چهارشنبه ۳۰ اردیبهشت ماه اولین نشست از سلسله نشست های آسیب شناسی سینمای ایران با عنوان «بررسی مدیریت سینمای دهه ۶۰ ایران» با حضور سینماگران در محل خانه سینما برگزار شد.

فخرالدین انوار از مدیران سینمای ایران در دهه ۶۰، در این نشست گفت: یکی از مهمترین آرزوهای ما در حوزه سینما این است که مطالعات علمی و دقیق تری در حوزه سینما صورت گیرد. سینما مساله ای است که باید ابعاد آن به صورت کامل نوشته شود تا معنی سینما را درک کنیم سینمایی که شامل نیروی انسانی، سرمایه، سالن، سناریو، مسائل اجتماعی و سیاسی است. اگر بخواهیم تحلیل درستی روی سینما داشته باشیم فهرست بلند بالایی که شامل مسائل کلی و جزی در سینما است، می شود.

وی ادامه داد: مساله سالن های سینمایی در دهه ۶۰ مورد توجه قرار گرفت و بر همین اساس یک تیم روی طرحی به نام ۲۰۰ فعالیت خود را آغاز کرد. در آن زمان استدلال ما این بود که سرمایه گذاری اقتصادی در سینما معنا ندارد بلکه باید به بهره برداری اقتصادی آن فکر کنیم. به همین دلیل با شهرداری صحبت کردیم و به دنبال ایجاد سینماهای چند سالنه با تعداد صندلی های زیاد بودیم.

فیلمسازی در دهه ۶۰ آسان بود

وی بیان کرد: یکی از بخش های مهم در دوران مدیریت ما در دهه ۶۰ این بود که حق گزینشی عمل کردن نداشتیم و بزرگترین کاری که در آن دوران کردیم این بود که فیلمسازی را در کشور آسان کنیم و در چنین شرایطی  تعداد فیلمسازان اول افزایش پیدا کرد. در آن دوران هر کس که فکر می کرد می تواند فیلم بسازد شرایط فیلمسازی برای او فراهم می شد و در نهایت بعد از تولید فیلم، فیلمساز متوجه می شد که می تواند در این حوزه فعالیت کند یا خیر.

انوار ادامه داد: در چنین شرایط ما از دو طرف می بردیم، اگر فیلمساز بعد از اولین تجربه خود مشخص می شد که فیلمساز خوبی است که ما یک فیلمساز آینده دار را به سینما معرفی کرده بودیم و اگر تجربه فیلمسازی فرد، خوب از آب در نمی آمد که خود فیلمساز متوجه می شد و ما هم تکلیفمان با آن فیلمساز مشخص می شد.

خانه سینما اولین تشکل صنفی بعد از انقلاب بود

این مدیر سینمایی ادامه داد: در آن زمان  با بسیاری از افراد بحث می کردیم که کسی جای کسی را در سینما نمی گیرد و افرادی مانند بهرام بیضایی، داریوش مهرجویی و علی حاتمی جای کسی را تنگ نکرده اند. در آن دوران حذف در سینما حذف فیزیکی نبود و یک حذف کاملا طبیعی بود.

وی توضیح داد: ما معتقد نبودیم که سینما متکی و معطل دولت باشد به همین دلیل خانه سینما به عنوان اولین تشکل صنفی شکل گرفت و بسیاری از وظایف دولتی به خانه سینما ارائه شد. می توان گفت سیاست ما در آن زمان این بود که جامعه صنفی صاحب سینمای ایران شود.

مدیران دهه ۶۰ دیوار محکمی برای حمایت سینما بودند

انوار در پایان تاکید کرد: شاید مدیریت دهه ۶۰ تنها دو سال زمان لازم داشت که جریان اقتصادی سینمای ایران را به جریان اقتصادی جهان وصل کند. در آن زمان ما دیوار محکمی از خود ایجاد کردیم که هیچ سیستم خارجی وارد سینما نشود و تاثیری در آن ایجاد نکند. همچنین ما با  توجه به اهمیت اقتصاد در سینما برای اولین بار کلمه هنر - صنعت سینما را ایجاد کردیم و در راستای آن اولین کتاب اقتصاد سینما تالیف شد.